Cum sint iuris precepta honeste vivere, alterum non ledere, ius suum unicuique tribuere, et terrarum principes, miseratione divina regnorum gubernacula recepta esse ut ius suum equa lanxe tam pauperi quam diviti tribuissent, provinciasque eis commissas suma diligentia, non distingendo unde essent, malis hominibus expurgassent, nos, igitur, Iacobus, Dei gratia rex Aragonum, Maioricarum et Valencie, comes Barchinone et Urgelli et dominus Montispessullani, supradicta ad effectum ducere cupientes, Deum habentes pre occulis, consuetudines in hac regia civitate Valentie, necnon et toto regno, et universis villis, castris, alqueriis, turribus et locis aliis in hoc regno hedificatis et hedifficandis, provisione celesti, notro noviter commissis regimini, voluntate et consilio episcoporum Aragonie et Catalonie, et P. Terrachonensis archiepiscopi, Berengarii Barchinonensis, V. Oscensis, B. Scesaraugustani, P. Dertusensis, G. Terasonensis, B. Vicensis, episcoporum, et magnatum P. de Montecatheno, R. Berengarii, R. de Peralta, P. Ferrandi, P. Cornelii, Garcia Romei, Eximeni de Urreia, Ar. de Luna, Eximeni Petri, et proborum hominum civitatum; R. P. ylerdensis, R. Raymundi, Petri Sancii, G. de Pulcro locco, B. Gilberti, T. Garidel, G. Morages, P. de Balager, Marimundi de Plicamanibus, Romei Durfort, G. de Lacera, B. de Plana, P. Marcelli, G. Bobis, S. de Alieferia, H. Martini, R. Muynos, F. Petri, A. de Luna et plurimorum aliorum, dignum duximus compilandas. Sed nisi in scriptis redigerentur, inter litigantes, quid esse consuetudo, magna possit oriri confusio altercandi. Cum labilis sit memoria hominum et humana fragilitas nimis prona oblivioni, idcirco consuetudines istas ad perpetuam rei memoriam in scriptis redigi fecimus, nam omnium habere memoriam, et in nullo penitus deviare, pocius deitatis quam humanitatis est.

Prohibemus itaque nullas alias consuetudines in civitate vel aliquo loco regni Valentie sibi locum in aliquo vendicare, sed per istas curia et iudices lites debent difinire. Nam satis competenter equum ab iniquo, licitum ab illicito per easdem consuetudines poterunt separare.

Hiis itaque prelibatis ubi dicte consuetudines non poterunt habundare, ad naturalem rationem et equitatem iudicantes possunt licite properare.